تایمست مجله تکنولوژی
در دنیای امروز، دوربین‌ها جزو لوازم ضروری زندگی به شمار می‌روند و اغلب گوشی‌های هوشمند، تبلت‌ها و لپ‌تاپ‌ها حداقل یک دوربین دارند. این دوربین‌ها بسیار اقتصادی هستند و می‌توانند تصاویری و ویدیوهای با کیفیت بالا را با ساده‌ترین روش از ما ثبت کنند. دوربین‌ها در حال حاضر می‌توانند آنالوگ یا دیجیتال، بزرگ یا کوچک، خودکار یا دستی باشند و ترکیبی از این ویژگی‌ها را در خود داشته باشند. تاریخچه دوربین عکاسی قبل از عصر دیجیتال شکل گرفته و بیشتر به فلسفه عکاسی مربوط می‌شود تا جزئیات فنی آن.
دوربین عکاسی چیست؟
دوربین عکاسی وسیله‌ای است که قادر به ثبت تصاویر ثابت یا متحرک با استفاده از نور است. تمام آنچه در اطراف ما دیده می‌شود، به دلیل نور قابل مشاهده است. بدون نور، رنگ‌ها، روشنایی، سایه‌ها و کنتراست وجود نخواهند داشت. دوربین با ترکیب اصول اپتیک، مکانیک، شیمی و الکترونیک، نور را روی یک ماده حساس به نور ثبت می‌کند.
در دوربین‌های آنالوگ، این ماده فیلم عکاسی است، اما در دوربین‌های دیجیتال، حسگری الکترونیکی این نقش را ایفا می‌کند. فیلم و حسگر هر دو به مقادیر مختلف نور واکنش نشان داده و به این ترتیب صحنه مقابل دوربین بازسازی می‌شود.
خط زمانی دوربین
اولین دوربین‌ها شباهتی به دوربین‌های مدرن امروزی نداشتند. اما هر یک از آن‌ها اصولی را ثابت کردند و عکاسی را یک قدم به آنچه امروز هست نزدیک‌تر کردند. هر مرحله در خط زمانی دوربین، درسی ارزشمند درباره کنجکاوی، پشتکار، و دیدگاه‌های منحصر‌به‌فرد به جهان است.
1- دوربین اُبسکورا (Camera Obscura)
دوربین اُبسکورا (به معنای “اتاق تاریک”) اولین گام در مشاهده جهان به‌عنوان مجموعه‌ای از تصاویر بود. این وسیله اتاق یا جعبه‌ای تاریک بود که یک سوراخ کوچک یا لنز در یک طرف آن قرار داشت. نور از این سوراخ عبور کرده و تصویری را روی دیوار مقابل منعکس می‌کرد. این وسیله در میانه قرن شانزدهم برای مشاهده غیرمستقیم خورشیدگرفتگی‌ها، مطالعه پدیده‌های نجومی، کمک به نقاشی، طراحی و حتی سرگرمی استفاده می‌شد.
بااین‌حال، تصویر تولیدشده توسط دوربین اُبسکورا موقتی بوده و فقط با کشیدن خطوط روی دیوار قابل ثبت بود. با این وجود، این دستگاه مزایای زیادی برای نقاشی، معماری، نقشه‌کشی و حتی فلسفه داشت. امروزه نیز از دوربین اُبسکورا برای اهداف آموزشی استفاده می‌شود.
2- هلیوگرافی (Heliography)
دوربین اُبسکورا تا سال ۱۸۱۶ عملاً دوربین نبود، تا زمانی که جوزف نیسه‌فور نیپس موفق شد اولین عکس را ایجاد کند. او روشی یافت که تصویر تولیدشده توسط دوربین اُبسکورا را ثبت کند. نیپس از ماده‌ای حساس به نور به نام “قیر یهودیه” یا “قیر سوریه” که نوعی روغن نیمه‌جامد بود، استفاده کرد و آن را با قلع مخلوط نمود. نتیجه، تصویری دائمی بود که پس از بسته‌شدن دوربین اُبسکورا باقی می‌ماند. نیپس این روش را هلیوگرافی یا “نقاشی با نور خورشید” نامید.
اولین عکسی که نیپس ایجاد کرد در دسترس نیست، اما عکسی از سال ۱۸۲۶ در لو گراس فرانسه به‌جا مانده است. فرآیند نیپس به زمان نوردهی چندروزه نیاز داشت، بنابراین تنها موضوعات ممکن مناظر بودند. در آن زمان، تمرکز افراد بیشتر بر ثبت تصاویر بود تا انتخاب موضوع، اما این وضعیت به‌زودی تغییر کرد.
نیپس با مواد دیگری نیز آزمایشاتی انجام داد، از جمله تقطیر روغن اسطوخودوس، و به نظر می‌رسد که او بر این باور بود که نقره انتخابی مناسب است. او در سال ۱۸۲۹ با لویی داگر وارد همکاری شد و کار خود را برای مرحله بعدی در تاریخچه دوربین به او سپرد.
3- داگرئوتایپ (Daguerreotype)
لویی داگر فرآیند نیپس را ادامه داد، بهبود بخشید و سرانجام آن را به‌کلی تغییر داد. او در سال ۱۸۳۹ فرآیند جدیدی را که به نام خودش نام‌گذاری شده بود معرفی کرد: داگرئوتایپ. این فرآیند نیاز به یک صفحه مسی روکش‌شده با نقره دارد که سطح آن با مواد خاصی حساس به نور می‌شود. صفحه در یک جعبه سیاه برای مدتی مشخص در معرض نور قرار می‌گیرد، که گاهی تنها چند ثانیه طول می‌کشد. سپس، صفحه با بخار جیوه پوشیده شده و به صورت شیمیایی تثبیت می‌شود تا دیگر به نور حساس نبوده و به صورت شسته و خشک، در یک محفظه شیشه‌ای محافظ مهروموم می‌شود.
برخلاف هلیوگرافی،Daguerreotype کیفیت تصویر بسیار بهتری ارائه می‌داد، زمان نوردهی کمتری نیاز داشت و قابل‌حمل بود. به این ترتیب، لویی داگر محدود به ثبت مناظر نبود؛ او می‌توانست از افراد، طبیعت بی‌جان و صحنه‌های خیابانی عکاسی کند. این ویژگی‌ها باعث شد فرآیند داگرئوتایپ در مدت‌زمان کوتاهی محبوب شود. دولت فرانسه حقوق این روش را خریداری کرد و آن را به‌عنوان هدیه‌ای به جهان عرضه نمود.
با وجود استقبال گسترده، چرا داگرئوتایپ برای عموم نبود؟
اگرچه فرآیند داگرئوتایپ مورد قدردانی و محبوبیت بسیاری قرار گرفت، اما مناسب استفاده عموم مردم نبود. تنها تعداد معدودی از عکاسان حرفه‌ای توانایی خرید دوربین و مواد موردنیاز آن را داشتند. علاوه بر این، هیچ روشی برای ایجاد عکس‌های متعدد از یک نگاتیو وجود نداشت.
اولین دوربین عکاسی
فرآیند هلیوگرافی نیپس اولین دوربین عکاسی را ایجاد کرد، اما بیشتر در مرحله آزمایشی بود. داگرئوتایپ داگر عملی‌تر و محبوب‌تر بود، اما باز هم برای همه قابل دسترس نبود. در سال ۱۸۳۹، اندکی پس از معرفی داگرئوتایپ، آلفونس ژیرو اولین دوربینی را تولید کرد که از صفحات استاندارد قابل خرید استفاده می‌کرد.
ژیرو یک دوربین داگرئوتایپ تولید کرد که از صفحات استاندارد در اندازه‌های مختلف استفاده می‌کرد. این دوربین زمان نوردهی بین ۵ تا ۳۰ دقیقه داشت و قیمت آن معادل ۷۰۰۰ دلار امروزی بود. این دوربین اگرچه گران بود، اما نسبت به گزینه‌های دیگر دسترس‌پذیرتر بود. همچنین در همان سال، هنری فاکس تالبوت ماده‌ای به نام “فیلم” را معرفی کرد. او به‌جای صفحات داگرئوتایپ، از کاغذ تحریری که در نمک طعام و نیترات نقره خیسانده شده بود استفاده کرد. هرچند تصاویر این روش که به کالوتایپ مشهور شد، کیفیت کمتری نسبت به داگرئوتایپ داشت، اما این اولین گام به سمت استفاده از کاغذ به‌جای صفحات بود.
دوربین آینه‌ای
داگرئوتایپ علاوه بر زمان نوردهی طولانی و تجهیزات گران، یک مشکل دیگر داشت: تصویر به‌سرعت محو می‌شد. پرتره‌های خانوادگی نمی‌توانستند برای مدت طولانی باقی بمانند. در سال ۱۸۴۰، الکساندر سایمون ولکات آمریکایی، دوربین عکاسی بدون لنز معرفی کرد که به‌جای آن از یک آینه مقعر استفاده می‌کرد و به همین دلیل به آن “دوربین آینه‌ای” می‌گفتند.
ولکات با استفاده از آینه، نور را روی یک صفحه حساس به نور بازتاب می‌داد و یک تصویر مثبت تولید می‌کرد. او و همکارش جانسون، صفحات حساس به نور را با ترکیب برومید و کلرید بهبود داده و روشی برای بازتاب نور طبیعی به داخل استودیو ابداع کردند. این نوآوری‌ها زمان نوردهی پرتره‌ها را از ۳۰ دقیقه به ۵ دقیقه کاهش داد و عمر تصاویر را افزایش داد. در ادامه، ولکات و جانسون اولین استودیوی عکاسی پرتره را در نیویورک افتتاح کردند، که به‌سرعت به واشنگتن و انگلستان نیز گسترش یافت. این دوربین آینه‌ای آغازگر عکاسی تجاری بود.
زمان نوردهی کوتاه‌تر
در اواخر قرن ۱۹ فرآیند عکاسی همچنان پیچیده بود و نیاز به مواد شیمیایی بسیاری داشت. علاوه بر این، عکس‌ها باید بلافاصله ظاهر می‌شدند، زیرا خشک شدن مواد شیمیایی باعث خراب شدن تصویر می‌شد. اما در سال ۱۸۷۱، ریچارد لیچ مادوکس روشی برای سریع‌تر و سالم‌تر کردن فرآیند ظاهر کردن تصاویر یافت. او با استفاده از امولسیون ژلاتین، صفحات خشک ژلاتینی ایجاد کرد که نیازی به آماده‌سازی نداشتند، بلافاصله قابل استفاده بودند و می‌توانستند بعداً ظاهر شوند. در سال ۱۸۷۸، چارلز هارپر بنت صفحات خشک ژلاتینی را برای فروش عرضه کرد و زمان نوردهی را به ۱/۲۵ ثانیه کاهش داد.
دوربین‌های فیلم رولی
از صفحات خشک ژلاتینی تا فیلم سلولوئیدی فقط یک گام فاصله بود و این نوآوری توسط جورج ایستمن انجام شد. در سال ۱۸۸۸، ایستمن دوربین عکاسی به نام کداک تولید و عرضه کرد که از فیلم رولی استفاده کرده و امکان ثبت ۱۰۰ عکس را فراهم می‌آورد. سپس، عکاس می‌توانست دوربین را به کارخانه کداک ارسال کند تا تصاویر ظاهر شوند. قیمت دوربین کداک ۲۵ دلار بود و استفاده از آن بسیار آسان‌تر و برای افراد بیشتری قابل‌دسترس بود. شعار کداک این بود: «شما دکمه را فشار می‌دهید، ما بقیه کار را انجام می‌دهیم.»
در سال ۱۹۰۰، کداک مدل جدیدی به نام “کداک براونی” عرضه کرد که حتی ساده‌تر و ارزان‌تر بود. این دوربین باعث شد مردم بتوانند خاطرات خود را ثبت کنند، نه فقط پرتره‌های خانوادگی. مردم شروع به عکاسی از رویدادها، تعطیلات و مکان‌هایی کردند که از آن‌ها بازدید می‌کردند. فرآیند ظهور عکس‌ها نیز ارزان‌تر شد. به‌این‌ترتیب، عکاسی به‌عنوان یک فعالیت سرگرم‌کننده برای عموم مردم در دسترس قرار گرفت. ایستمن به یکی از ثروتمندترین افراد آمریکا تبدیل شد و کداک برای نزدیک به یک قرن در صدر صنعت عکاسی باقی ماند.
دوربین‌های فیلم ۳۵ میلی‌متری
فیلم ۳۵ میلی‌متری را مدیون مخترع و عکاس آلمانی، اسکار بارناک و شرکت لایکا هستیم. در سال ۱۹۱۳، بارناک با فیلم‌های ۳۵ میلی‌متری مخصوص فیلم‌سازی تجربیاتی انجام داد تا آن‌ها را برای عکاسی نیز مناسب سازد. فیلم ۳۵ میلی‌متری، نواری ۳۵x۲۴ میلی‌متری در یک کاست محافظ است که تعداد ثابتی از عکس‌ها را ثبت می‌کند (در ابتدا ۳۶ عکس).
در این روش، به‌جای ارسال کل دوربین برای ظهور عکس، تنها فیلم ارسال می‌شد. همچنین هر سازنده‌ای می‌توانست دوربینی تولید کند که از فیلم ۳۵ میلی‌متری استفاده کند و بسیاری از شرکت‌ها این کار را انجام دادند. استاندارد امروزی برای عکاسی آنالوگ توسط کداک در سال ۱۹۳۴ به‌کار گرفته شد و شرکت‌های دیگر نیز آن را دنبال کردند.
شرکت آلمانی لایکا که در سال ۱۸۶۹ تأسیس شد، به دلیل تولید دوربین‌های فیلم ۳۵ میلی‌متری تجاری مشهور شد. این دوربین‌ها ویژگی‌های منحصربه‌فردی داشتند، از جمله لنزهای قابل تعویض (۵۰ میلی‌متری، ۳۵ میلی‌متری و ۱۳۵ میلی‌متری)، منظره‌یاب، مکانیزم فوکوس کمکی (رنج‌فایندر) و سرعت شاتر متغیر از ۱ ثانیه تا ۱/۱۰۰۰ ثانیه. برخلاف دوربین‌های قبلی، دوربین‌های لایکا آزادی هنری و امکانات بیشتری را برای عکاسان فراهم کردند.
دوربین دوچشمی انعکاسی (TLR)
دوربین‌های دوچشمی انعکاسی دو لنز همسان (با فاصله کانونی یکسان) دارند که به‌صورت عمودی چیده شده‌اند. لنز پایینی برای ثبت عکس و لنز بالایی برای مشاهده تصویر استفاده می‌شود. هدف این دوربین‌ها نمایش تصویری یکسان در منظره‌یاب و عکس ثبت‌شده بود. اگرچه فناوری دوربین‌های تک‌چشمی انعکاسی (SLR) از سال ۱۸۶۱ توسط توماس ساتن معرفی شده بود، اما ساخت این دوربین‌ها پیچیده و گران بود. به همین دلیل، مدل‌های اولیه دوربین‌ها مانند کداک و لایکا از نوع TLR بودند.
این دوربین‌ها در حدود ۴۰ سال، از ۱۹۲۰ تا ۱۹۶۰، محبوب بودند و سپس توسط دوربین‌های مدرن‌تر کنار گذاشته شدند. دوربین‌های TLR با ویژگی‌هایی نظیر لنزهای قابل تعویض، شاتر تیغه‌ای با قابلیت تغییر سرعت، سینک فلاش، مکانیزم‌های مطمئن و بی‌صدا و طراحی جعبه‌ای جذاب، در زمان خود بی‌نظیر بودند. پس از جنگ جهانی دوم، با پیشرفت‌های تکنولوژیکی، دوربین‌های SLR محبوب شده و همچنان پرکاربرد هستند.
دوربین دیجیتال تک‌چشمی انعکاسی (DSLR)
دوربین DSLR نوعی دوربین SLR است که به‌جای فیلم عکاسی از حسگر الکترونیکی استفاده می‌کند. تلاش‌های اولیه برای ساخت دوربین DSLR شامل پروژه‌هایی از جمله دوربین ۴ کیلوگرمی با رزولوشن ۰.۰۱ مگاپیکسل و زمان نوردهی ۲۳ ثانیه توسط استیون ساسون از کداک (۱۹۷۵)، دوربین سونی ماویکا (۱۹۸۱) با حسگر CCD رنگی با ۲۸۰ هزار پیکسل، کانن RC-701 (۱۹۸۶) با حسگر CCD رنگی و نیکون سری E (۱۹۹۵) بودند.
بااین‌حال، اولین دوربین DSLR کاملاً دیجیتال و حرفه‌ای، نیکون D1، در سال ۱۹۹۹ عرضه شد. اولین دوربین DSLR مصرفی نیز در سال ۲۰۰۰ توسط فوجی‌فیلم با نام FinePix S1 Pro به بازار آمد. در قرن ۲۱، انفجاری از نوآوری و پیشرفت‌های تکنولوژیکی، دوربین‌های DSLR را عملکردی‌تر، مطمئن‌تر، چندمنظوره‌تر و مقرون‌به‌صرفه‌تر کرد. این دوربین‌ها دارای منظره‌یاب اپتیکی، فوکوس دستی و خودکار، لنزهای قابل تعویض، سرعت شاتر فوق‌العاده سریع و کند، وضوح عکس‌های بی‌نظیر، صفحه‌نمایش LCD و امکانات بیشتر هستند.
دوربین عکاسی بدون آینه
دوربین‌های عکاسی بدون آینه فاقد آینه انعکاسی هستند که در دوربین‌های SLR بین منظره‌یاب و حسگر جابه‌جا می‌شود. بنابراین، این دوربین‌ها منظره‌یاب اپتیکی ندارند، بلکه از منظره‌یاب الکترونیکی استفاده می‌کنند. نتیجه این طراحی، دوربین‌هایی کوچک‌تر، جمع‌وجورتر، سبک‌تر و بی‌صداتر هستند.
این دوربین‌ها که حدود سال ۲۰۱۰ وارد بازار شدند، ابتدا باید خود را در دنیای عکاسی حرفه‌ای ثابت می‌کردند. امروزه دوربین‌های بدون آینه امکاناتی مشابه دوربین‌های DSLR دارند، از جمله اندازه حسگر، تنوع لنز، کیفیت تصویر و قابلیت استفاده. علاوه بر این، نبود آینه انعکاسی، امکان نمایش فوکوس پیکینگ، الگوهای زبرا، ردیابی چهره یا چشم، دید بهتر در نور کم و پیش‌نمایش زنده عمق میدان را فراهم می‌کند. انتخاب بین دوربین بدون آینه و DSLR بیشتر به ترجیح شخصی بستگی دارد تا نیازهای فنی.
تأثیرگذارترین دوربین‌ها در تاریخ عکاسی
۱. دوربین هلیوگرافی نیپس
این دوربین عکاسی در رتبه اول دوربین‌های تأثیرگذار قرار می‌گیرد، زیرا اولین عکس ثبت‌شده را ایجاد کرده و تاریخ عکاسی را ایجاد کرد. بدون این دوربین، شاید فقط از “دوربین تاریک” برای مشاهده تصاویر استفاده می‌کردیم، اما هرگز قادر به ثبت آن‌ها نبودیم. این دوربین ساده که شامل یک جعبه چوبی با لنزی در یک طرف و ماده‌ای حساس به نور در طرف دیگر بود، اگرچه روزها برای ثبت یک عکس زمان نیاز داشت، ولی تولد عکاسی را رقم زد.
۲. دوربین ولکات
دوربین عکاسی ولکات در رتبه دوم قرار می‌گیرد، زیرا صنعت عکاسی را آغاز کرد. این دوربین نشان داد که عکاسی فقط برای آزمایش‌های علمی نیست، بلکه برای هرکسی که می‌خواهد خاطره‌ای ثبت کند، قابل استفاده است. موفقیت استودیوهای پرتره ولکات، قدرت فوق‌العاده عکاسی را نشان داد. علاوه بر این، او با آزمایش‌های خود روی مواد شیمیایی، فرآیند عکاسی را سریع‌تر و دلپذیرتر کرد و پایه‌گذار نورپردازی در عکاسی شد.
۳. دوربین چارلز هارپر بنت
در جایگاه سوم، دوربین چارلز هارپر بنت با صفحات خشک ژلاتینی قرار دارد. اگرچه ریچارد لیچ مادوکس به‌خاطر اختراع فرآیند ژلاتین نقره‌ای شناخته می‌شود، اما این بنت بود که صفحات خشک ژلاتینی را به‌صورت تجاری در دسترس قرار داد و پایه‌گذار عکاسی لحظه‌ای شد. دوربین او با زمان نوردهی ۱/۲۵ ثانیه قادر به ثبت سوژه‌های متحرک بود و می‌توان آن را اولین “دوربین اکشن” دانست.
۴. دوربین Kodak Brownie
کداک براونی که در سال ۱۹۰۰ عرضه شد، جایگاه ویژه‌ای در تاریخ دارد. این دوربین، اولین دوربینی بود که برای عموم مردم طراحی شد—آن‌قدر مقرون‌به‌صرفه و ساده که همه می‌توانستند از آن استفاده کنند. کداک براونی، عکاسی را از استودیوهای حرفه‌ای بیرون کشید و به خیابان‌ها آورد. محبوبیت فوق‌العاده آن نشان داد که عکاسی جذابیتی جادویی دارد. کداک براونی بخشی از تغییرات اجتماعی و فرهنگی آغاز قرن بیستم بود و این تغییرات را برای همیشه ثبت کرد.
۵. Leica I و Leica II (به‌ترتیب ۱۹۲۵ و ۱۹۳۲)
این دوربین‌ها استاندارد فیلم ۳۵ میلی‌متری را تثبیت کرده و راه را برای هر سازنده‌ای که مایل به تولید دوربین بود، باز کردند و انحصار صنعت را شکستند. Leica II اولین دوربینی بود که دارای لنزهای قابل تعویض، منظره‌یاب جداگانه و فاصله‌سنج داخلی بود. اما لایکا I و II فراتر از نوآوری‌های تکنولوژیکی بودند. این دوربین‌ها افراد عادی را به عکاسان حرفه‌ای تبدیل کردند. آن‌ها آغازگر عکاسی منظره، عکاسی خبری، و عکاسی جنگی بودند. این دوربین‌ها در جنگ داخلی اسپانیا (۱۹۳۶-۱۹۳۹) و جنگ جهانی دوم (۱۹۳۹-۱۹۴۵) حضور داشتند.
۶. سری Rectaflex 1000 (۱۹۴۸) و Zeiss Contax S (۱۹۴۹)
این دو دوربین جایگاه مشترکی دارند، زیرا اولین دوربین‌های SLR در بازار هستند. هر دو دارای منشور پنتا در سطح چشم بودند، به این معنا که به عکاس اجازه می‌دادند تصویری صحیح از نظر جهت را در منظره‌یاب مشاهده کند. علاوه بر این، زایس یک لنز فرسنل بین منشور پنتا و صفحه شیشه‌ای مات قرار داد تا تصویر در منظره‌یاب روشن‌تر شود. این فناوری و طراحی همچنان در دوربین‌های مدرن SLR استفاده می‌شود، زیرا راحت‌ترین و ساده‌ترین روش برای کادربندی عکس است.
۷. Polaroid Land Model 95
این دوربین عکاسی، اولین دوربین چاپ سریع در جهان بود که در سال ۱۹۴۸ عرضه شده و بلافاصله مورد استقبال قرار گرفت. این دوربین نیازی به فرآیند ظهور و چاپ در استودیو نداشت و عکس‌ها را همان لحظه چاپ می‌کرد. دوربین‌های چاپ سریع پولاروید به عکاسان امکان می‌دادند نتیجه را فوراً ببینند و در صورت نیاز عکس دیگری بگیرند. در دهه ۱۹۶۰، پولاروید این دوربین‌ها را در میان عکاسان حرفه‌ای مانند آنسل آدامز، اندی وارهول، و هلموت نیوتن تبلیغ کرد.
۸. Nikon D1
نیکون D1 اولین DSLR حرفه‌ای ساخته‌شده به‌طور خاص برای عکاسان حرفه‌ای است. این دوربین که در سال ۱۹۹۹ عرضه شد، دارای سنسور ۲.۷ مگاپیکسلی، عکاسی پیاپی با سرعت ۴.۵ فریم در ثانیه، لنزهای قابل تعویض، سیستم فوکوس خودکار، حالت‌های مختلف اندازه‌گیری نور، فلاش داخلی و سرعت شاتر بین ۳۰ ثانیه تا ۱/۱۶،۰۰۰ ثانیه بود. نیکون D1 همچنین منظره‌یاب اپتیکال، صفحه نمایش LCD و باتری Ni-MH داشت و از لنزهای با مانت F نیکون پشتیبانی می‌کرد. این دوربین با وزن ۱.۱ کیلوگرم (بدون لنز) ابزاری کامل برای انواع عکاسی، از نوردهی‌های طولانی گرفته تا عکس‌برداری اکشن و عکاسی در شب بود.
۹. Epson R-D1
این دوربین در سال ۲۰۰۴ بعنوان اولین دوربین بدون آینه وارد بازار شده و توجهات را به خود جلب کرد. R-D1 دارای سنسور ۶.۱ مگاپیکسلی APS-C، فوکوس دستی، سرعت شاتر بین یک ثانیه تا ۱/۲۰۰۰ ثانیه، دامنه دینامیکی ISO 200 تا ۱۶۰۰ و صفحه نمایش LCD بود. این دوربین از لنزهای مانت Leica M پشتیبانی می‌کرد. اگرچه با DSLRهای موجود قابل مقایسه نبود، وزن آن تنها ۵۶۰ گرم بود و وعده‌ای از امکانات جدید دوربین‌های بدون آینه را ارائه می‌کرد.
۱۰. Leica M3
این دوربین عکاسی در هیچ زمینه‌ای اولین نیست جز در قلب مردم. Leica M3 که در سال ۱۹۵۴ عرضه شد، بهترین دوربین ۳۵ میلی‌متری بود—ظریف، قابل‌اعتماد و بی‌صدا. این دوربین به‌خاطر طراحی و مفهوم خود یک نماد به‌شمار می‌رود، تا حدی که دوربین M10 لایکا تلاش می‌کند ویژگی‌های آن را بازتاب دهد.
اما موضوع فقط کیفیت ساخت و ویژگی‌های اپتیکی عالی دوربین‌های لایکا نیست، بلکه حضور آن‌ها در تاریخ است. بسیاری از عکاسان مشهور، از آنری کارتیه برسون گرفته تا آنی لیبوویتز، قادر به کنار گذاشتن این دوربین‌ها نیستند. دوربین‌های لایکا لحظات تاریخی مانند جنگ‌ها، مراسم تشییع گاندی و زندگی شخصیت‌هایی چون چه گوارا، ریچارد نیکسون و ملکه الیزابت دوم را ثبت کرده‌اند. این دوربین‌ها قلب و روح عکاسی خبری هستند و تعادل کامل بین توانایی‌های فنی و آزادی هنری را ارائه می‌دهند.
